Ratificatie

Bekrachtiging van een internationaal verdrag of overeenkomst.

Met het ‘sluiten’ van een verdrag wordt meestal gedoeld op de ondertekening door ministers van de betrokken landen. De inwerkingtreding laat dan doorgaans nog op zich wachten, omdat het verdrag eerst moet worden goedgekeurd door nationale parlementen of via referenda. Daarna pas kunnen de ondertekenende lidstaten het verdrag ratificeren en kan het van kracht worden

Tussen de sluiting van het Verdrag van Lissabon en de inwerkingtreding zat bijna twee jaar. Sommige verdragen worden nooit geratificeerd door de ondertekenaars, zoals de VS het Kyotoprotocol wel tekende, maar nooit ratificeerde.

De Europese Unie is niet alleen gebaseerd op verdragen, maar sluit ook zelf verdragen met derde landen, zoals de handelsakkoorden met Canada (CETA), Japan of het associatieakkoord met Oekraïne. Deze verdragen behoeven alleen de goedkeuring van het Europees Parlement. Als deze verdragen met derde landen aan de exclusieve competenties van de lidstaten raken, moeten ook lidstaten (en dus nationale parlementen) ratificeren.