Better regulation

Orwelliaanse term voor het snoeien in regels die in veel gevallen noodzakelijk zijn om mens of milieu te beschermen.

De EU leidt al decennia aan een hardnekkig imago als schimmige en bemoeizuchtige regelmachine. Het is daarom niet vreemd dat de Europese Commissie er een prioriteit van heeft gemaakt om regelgeving transparanter te maken en dichter bij de burger te brengen. Maar in deze nobele beleidsagenda schuilt ook het streven om zoveel mogelijk regels te schrappen en nieuwe regels ondergeschikt te maken aan eindeloze impactstudies. Het ontbreken van deze regels gaat maar al te snel ten koste van waardevolle bescherming van werknemers, de volksgezondheid of het milieu.

Dat bleek bijvoorbeeld toen de kersverse eurocommissaris Frans Timmermans werd aangesteld als eerste vice-voorzitter met de opdracht om regelgeving te verbeteren. Zijn eerste werkplan bevatte de mededeling dat Europese wetgeving voor hergebruik van afval, energiebesparing en zwangerschapsverlof zouden worden geschrapt. Bas Eickhout ging het debat aan met Timmermans en wist zijn dereguleringsplannen samen met collega’s in het Europees Parlement af te zwakken.

De obsessie van de Europese Commissie om de regeldruk terug te dringen, wordt echter nog steeds volop aangegrepen door sjoemelende autoproducenten om aan strengere milieunormen te ontkomen, door banken om zwaardere kapitaaleisen tegen te houden of door chemiereuzen om gevaarlijk landbouwgif te kunnen blijven verkopen.